«جناب سرگرد، من ننگم می‌آید اول صبح احترام به کسی بگذارم که ایران را فروخته به بیگانه.»

 خلبان آزاده هوشنگ شیروین در ادامه خاطرات خود در سایت جامع آزادگان نوشت: تو شیراز کارم پرواز بود و خواندن کتاب‌های پروازی، ولی شب‌ها تنها بودم و تنهایی مرا وا می‌داشت به فکر کردن. گاهی وقت‌ها تا نصف شب بیدار بودم و فکر می‌کردم. به پدرم و به سختی‌هایی که کشیده بود، به مادرم، به تنهایی‌اش و به این که یک تنه از پس مشکل‌ها بر آمده بود.

 وقتی خسته می‌شدم، عکس‌های هواپیما را از تو کیفم در می‌آوردم، می‌نشستم به تماشا. می‌دانستم از رده خارج شده‌اند، ولی نگاه کردن شان خاطره‌هایم را زنده می‌کرد و به شب‌هایم رنگ می‌داد. با علاقه از آنها نگهداری می‌کردم و مواظب‌شان بودم. بعضی وقت‌ها هم که دلم می‌گرفت، می‌رفتم سر مزار "حافظ" و "سعدی ". با آنها درددل می‌کردم و سبک می‌شدم.

 بهار سال 57 به بوشهر منتقل شدم. رفتنم به بوشهر با تظاهرات مردمی علیه رژیم پهلوی بود. در پادگان فرماندۀ فهمیده و جا افتاده‌ای داشتیم. در صحبت‌هایش از هیچ جناحی طرفداری نمی‌کرد، ولی بعد از سخنرانی او آدم‌های ضد اطلاعات می‌آمدند و علیه نهضت و امام حرف می‌زدند.

«کمونیست‌ها می‌خواهند مملکت را بدهند به شوروی.»

 «مردم گول بیگانه‌ها را می‌خورند که از حکومت شاهنشاه عیب و ایراد می‌گیرند.»

 «واپس‌گراها نمی‌گذارند ایران رشد کند و برای خودش قدرتی بشود.»

 یک بار در منزل یکی از دوست‌هایم نوار امام را گوش کردم. از استقلال و لغو کاپیتولاسیون و استقلال صنعتی و فکری می‌گفت. راه جلوی پام روشن شد و خیلی بیشتر سر از اوضاع و احوال در آوردم. حرف‌های امام در دلم نشست. طوری که نوارهای امام را می‌گرفتم و گوش می‌دادم. چند بار لباس شخصی پوشیدم و مخفیانه با دوستانم رفتیم راهپیمایی. «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» را از ته دل داد می کشیدیم.

 من خودم را مسلمان واقعی نمی‌دانستم، ولی حرف‌های امام برایم گیرا بود و خوب عطر و بوی انقلاب در پایگاه‌های نیروی هوایی پیچید و جا افتاد. کسی در مراسم صبحگاه حاضر نمی‌شد. در پایگاه‌ها پایه‌های نظام از هم پاشیده بود و کسی زیر بار نمی‌رفت.

 یک روز در گردان پروازی نشسته بودیم و با بچه‌ها صحبت می‌کردیم. فرماندۀ گردان داخل آمد و یکی از افسرها را صدا زد. جلو بقیه پرسید: «جناب سروان. تو مراسم صبحگاه نمی‌بینمتان.»

افسر جوان بلند جواب داد: «جناب سرگرد، من ننگم می‌آید اول صبح احترام به کسی بگذارم که ایران را فروخته به بیگانه.»

چین‌های ریز کنار چشم فرمانده بلندتر و عمیق‌تر شد. صدای خنده پیچید تو سالن. او خودی بود و برای حفظ ظاهر سؤال کرده بود. هرچه می‌گذشت، انقلاب بیشتر ریشه می‌دواند و جان می گرفت. پرسنل پایگاه قرار گذاشتند از پایگاه تا شهر راهپیمایی کنند. خبر رسید به گوش خبر چین‌ها. دستور دادند: «هیچ کس حق همچی کاری را ندارد.»

 بچه‌های پایگاه مردانه پای قول‌شان ایستادند. مردم بوشهر هم آمدند استقبال‌شان و با نیروی هوایی یکی شدند. فردایش یک هوایپمای «سی۱۳۰» ارتش تو فرودگاه نشست زمین. مأمور ساواک و گارد ریختند پایین، همه را جمع کردند تو میدان صبحگاه. یکی از مافوق‌ها رفت پشت بلندگو، بخشنامه‌ای را خواند. کل بخشنامه در همین خلاصه می‌شد: «فریب‌ خورده‌ها و کسانی که این بلوا را راه انداخته‌اند، محکوم به اعدامند.» و بچه‌هایی را که از قبل نشان کرده بودند، گرفتند و بردند. به جرم تحریک و راه انداختن شورش. مدتی گذشت تا فهمیدیم آنها را به خاش تبعید کرده‌اند. چیزی نگذشت که تلاش مردم نتیجه داد و انقلاب پیروز شد. تبعیدی‌ها و زندانی‌ها برگشتند و آفتاب و زندگی رنگ و بوی دیگری پیدا کرد.

به گزارش ایسنا، پهلوان محمود خوارزمی معروف به پوریای ولی، در میان ورزشکاران ایران نمونه‌ای از اخلاق، پایمردی و جوانمردی است.

سال دقیق ولادت او و مدت عمرش معلوم نیست اما در کتاب‌های مختلف مرگ او را سال ۷۲۲ ه.ق ذکر کرده‌اند و احتمالا در سال ۶۵۳ ه.ق نیز متولد شده است.

پوریای ولی ظاهرا شاعر نیز بوده و علاوه بر رباعیاتی که از وی باقی‌ مانده‌، برخی معتقدند مثنوی کنزالحقایق نیز متعلق به اوست که در سال ۷۰۳ ه.ق سروده شده‌ است.

تصویر زیر را فرهنگ‌نیوز منتشر کرده است.

دکتر مصدق در وصیت‌نامه‌اش ضمن توصیه‌هایی به بازماندگان و تعیین محل دفن خود، برخی مسائل مالی‌اش را نیز مورد اشاره قرار داده است.

به گزارش ایسنا به نقل از نامه‌نیوز، متن کامل وصیت‌نامه دکتر محمد مصدق به شرح زیر است:‏

«1- وصیت می‌کنم که فقط فرزندان و خویشان نزدیکم از جنازه من تشییع کنند و مرا در محلی که شهدای ۳۰ تیر مدفونند، ‏دفن نمایند.

2- بدون سند رسمی یا نوشته به خط و امضای خود به کسی مدیون نیستم.

3- ‏نظر به اینکه طبق اسناد رسمی ثبت‌شده در دفتر اسناد رسمی شماره ۳۹ تهران، منافع دو سال از خانه‌ها و مستغلاتی که ‏به فرزندان خود بخشیده‌ام پس از مرگ تعلق به اینجانب دارد به شرح ذیل:‏

الف - منافع خانه واقع در کوچه ازهری ملک خانم ضیاء اشرف بیات مصدق سند شماره ۴۲۱۵۶ (۲۹ اسفند ۱۳۲۹)‏

ب - منافع چهاردانگ از خانه‌هایی که در آن سکونت داشتم، ملک آقای مهندس احمد مصدق، سند شماره ۴۲۱۵۷ (۲۹ اسفند ‏‏۱۳۲۹)‏

ج - منافع خانه مسکونی همسر عزیزم، ملک آقای دکتر غلامحسین مصدق سند شماره ۴۲۱۵۸ (۲۹ اسفند ۱۳۲۹)‏ حق‌الارض عمارت دو اشکوبه و دو گاراژ، ملک دکتر غلامحسین مصدق، سند شماره ۴۲۱۵۹ (۲۹ اسفند ۱۳۲۹) که در سال ‏به یکصد و بیست هزار ریال (دوازده هزار و تومان قطع شده)‏

د - مستغلات واقع در خیابان ناصرخسرو، ملک‌بانو منصوره متین‌دفتری، سند شماره ۴۲۱۶۰ (۲۹ اسفند ۱۳۲۹)‏ از بابت منافع سال اول مبلغی که در صورت جداگانه به خط اینجانب تنظیم شده به اشخاص مفصله در آن صورت بپردازند و ‏هر چه باقی‌ماند، برای نماز و روزه و حج اینجانب به کار برند و از عواید سال دوم قطعه زمینی که برای باشگاه دانشجویان ‏دانشگاه تهران مناسب باشد، با نظر نماینده آقایان مزبور خریداری شود و چنانچه آقایان دانشجویان قطعه زمینی در اختیار ‏داشته باشند، مبلغ مزبور را به نماینده یا نمایندگان قانونی آقایان دانشجویان تحویل دهند که آنها خود مبلغ مزبور را صرف ‏تعمیر ساختمان جدید آن بنمایند.

چنانچه وصیت‌نامه دیگری از نوشتجات غارت‌ شده یا در خانه نزد دیگران است از درجه ‏اعتبار ساقط است.

احمدآباد، ۲۰ آذرماه هزار و سیصد و چهل و چهار هجری شمسی

دکتر محمد مصدق

* در 14 اسفند 1344 که دفترچه یومیه نوشتجات خود را دیدم ملاحظه شد که طبق سند رسمی تنظیمی در دفتر اسناد رسمی شماره 39 منافع خانه واقع در کوچه ازهری را به خانم ضیاء اشرف بیات مصدق بخشیده‌ام و طبق نوشته مورخ 3 تیرماه 1338 به آقای مجید بیات وکالت داده‌ام دفتر اسناد رسمی را امضا نماید بنابراین پرداخت وجه دو سال بعد از حیاتم مربوط به میل و استطاعتی است که خانم ضیاء اشرف داشته باشد. به طور خلاصه می‌تواند تمام یا قسمتی و یا هیچ پرداخت نکند.