به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگ حماسه ایسنا، امیر سرتیپ احمدرضا پودستان که در حاشیه حضور خانواده شهید محسن قوطاسلو از شهدای مدافع حرم ارتش در کنار پیکر فرزندشان در معراج شهدای تهران سخن می‌گفت، در خصوص حضور مستشاری ارتش در سوریه گفت: داعش را در حد و اندازه‌ای نمی‌بینیم که یک یگان نظامی را وارد کنیم. دشمن اصلی ما آمریکا است و ما متناسب با آنها خودمان را آماده می‌کنیم.

 وی ادامه داد: در ماموریت مستشاری سوریه تعدادی از کارکنان نیروی زمینی ارتش حضور دارند و با قوت و استحکام در کنار نیروی قدس و سایر کسانی که در جبهه انجام وظیفه می‌کنند حضور مومنانه‌ای داریم.

 پوردستان گفت: در عملیاتی که چند هزار نفر از نیروهای جبهه النصره و تکفیری‌ها حمله وسیعی را به جنوب حلب انجام داده بودند، این رزمندگان رشادت‌ها و دلاورمردی‌های مومنانه و شایسته‌ای داشتند که تعداد چهار نفر از عزیزان به شهادت رسیدند و البته قبل از شهادت، توانستند تعدادی از تانک‌ها و نفربرهای گروهک تروریستی النصره را منهدم کنند و 200 کشته از آنها بگیرند که تمامی اسناد آن نیز موجود است و این گوشه‌ای از خدمات و تلاش‌های عزیران ارتش است که در کنار سپاه قدرتمند در دفاع از حرم اهل بیت و مرزهای عقیدتی و ایمانی نظام جمهوری اسلامی دفاع می‌کنند. ما یک یگان را شرکت ندادیم بلکه تعدادی از پرسنل را از تمامی یگان‌ها شرکت دادیم که از جمله آنها تیپ 65 است.

دعوای تاریخی این‌جا بر سرزمینی به وسعت استان قم ایران است؛ جلگه‌های سبز و مرتفعی که تا بود زمین مناسب برای گله‌دارن بود و کشاورزان و زنبور داران؛ ‌منطقه قره‌باغ که با وجود اکثیرت ارمنی‌اش، در تقسیم‌بندی‌های دولت مرکزی در اتحاد جماهیر شوروی وسط خاک جمهوری اذربایجان قرار گرفته بود و خیلی‌ها فکر می‌کردند دلیلش نادانی دولت مرکزی نسبت به ترکیب جمعیتی این منطقه است.

در تاریخ اوایل قرن بیستم در این مورد آمده است که مردم ارمنستان و قره‌باغ چندین بار با نامه‌نگاری و جمع‌کردن طومار و فرستادن سفیر و پیک به مقر دولت مرکزی آن زمان اتحادیه جماهیر شوروی سوسیالیستی سعی کردند دولت را قانع کنند که تقسیم‌بندی‌ها اشتباه بوده است و قره‌باغ با اکثیرت جمعیت ارمنی اش باید در جمهوری ارمنستان قرار بگیرد. این موضوع هر چند مورد توجه برخی رهبران شوروی قرار گرفت هیچ وقت به تصمیمی که رضایت کامل دو طرف ارمنی و آذری را جلب کند منجر نشد. اول برای این که یکی از سیاست‌های دولت شوروی جابه‌جایی اقوام و به هم زدن ترکیب جمعیتی مناطق مختلف تحت کنترلش بود و بنابراین از قرارگرفتن یک اقلیت ارمنی از یکی از جمهوری‌های مسلمان استقبال می‌کرد. دوم به این دلیل که قانون اساسی حکومت شوروی تغییر قلمروی هر یک از جمهوری‌ها را مشروط به موافقت مردم آن جمهوری کرده بود و حکومت جمهوری آذربایجان با واگذارکردن قره‌باغ به ارمنستان مخالف بود،‌ در نتیحجه با وجود تلاش‌هایی برای دادن خودمختاری به این منطقه و حتی در مقاطعی، تعیین حاکمان روس و نظامی برای‌ آن،‌ درگیری بر سر این منطقه تمام نشد، خودمختاری آن هم که هر از چند گاهی در طول تاریخ برای چند دهه ادامه یافته ، همواره وضعیتی شکننده و مورد تهدید بوده است.